НАПЕРАДЗЕ ГОД РАЗЬВЯЗКІ

 Новы год -- час калі можна азірнуцца назад і падсумаваць мінулае. Для шмат каго 2014 год -- час абсурду і нечаканасьцяў, якіх звычайны чалавек не спадзяваўся. Для нас, беларусаў, гэта перш за ўсё год страт. Адышлі ў іншы сьвет вялікія беларусы -- Рыгор Барадулін, Генадзь Бураўкін. Бяз іх стала душэўна цяжэй. Працягвалася зьневажэньне і нішчэньне ўсяго беларускага, працягвалася акупацыйная ўлада і палітыка. Але побач, ва Украіне, адбылася ўкраінская рэвалюцыя і Беларусь стала арэнай расейскай інфармацыйнай вайны, збольшага не ўсьведамляючы, што вайна тут ужо не за Украіну, а за Беларусь.

27 сьнежня правіцель Беларусі нечакана зьмяніў урад -- прэм’ера, міністраў, кіраўніцтва Нацыянальнага банку, кіраўнікоў вобласьцяў і інш. Людзі, якія шмат ведаюць і разьбіраюцца, глядзяць на гэта, як на фантастыку. Ну хто б калі зь іх думаў, што прыйдзецца жыць у сістэме, калі калгасьнік Лукашэнка, малакультурны, узбуджаны чалавек, будзе 20 гадоў аднаасобна кіраваць краінай і ў любы момант, калі ўздумаецца, зьмяняць урад, здымаць і прызначаць абласных і раённых начальнікаў, іхных намесьнікаў, рэктараў унівэрсітэтаў, прэзыдэнтаў Акадэміі навук, кіраўнікоў заводаў, спорту, эканомікі, культуры, словам, усё і ўсяго. Можа гэта нейкі дурны сон? Нічога падобнага і блізка не маглі рабіць ні Брэжнеў, ні Хрушчоў, ніхто з камуністычных заправілаў. Ды і самых іх маглі зьмяніць рашэньнем Палітбюро ЦК КПСС. Тут жа ўлада не зьмяняльная і мэханізму зьмены няма, абсалютызм даведзены да фантастычнага, казачнага маразму, у які нельга паверыць, але гэта рэальнасьць, на вяршыні якой сядзіць ўзьвінчаны Лукашэнка і гаворыць бесперастанку.

Перадоленьне гітлерызму было станоўчым для немцаў і ўсёй адроджанай Эўропы. Тым часам перадоленьне сталінізму для імпэрскай Расеі сталася фатальнай настальгіяй па насільлю і рабстве і цяпер расейцы задаволены Пуціным і КГБ. Які вопыт ці які сіндром перажыве Беларусь пасьля акупацыйнага лукашызму -- усё будзе залежыць ад колькасьці вольных людзей, якіх пакуль што меншасьць. Але яны – соль грамадзтва.

У 2014 годзе некаторыя беларусы, што жылі ў флёры прапаганды, глядзелі тэлевізар і чыталі рэжымныя газэты, атрымалі магчымасьць убачыць рэальны сьвет, такі, які ён ёсьць вакол нас і якім заўсёды быў. Гэта здарылася пасьля нападу Расеі на Украіну, захопу Крыма і Данбаса. Але на справе тое ўбачылі ізноў жа толькі вольныя людзі, бо толькі яны здольныя бачыць рэальнасьць. Гэта паказвае на тое, пра што ўвесь час гаворыцца -- адной інфармацыі мала, патрэбна асьвета.

Вынікі 20-гадовага лукашысцкага вынішчэньня беларускай нацыі ўжо шмат ў чым пераўзыходзяць разбурэньні бальшавіцкай акупацыі. Тое што Беларусь яшчэ жыве і стараецца захаваць рэшткі культуры -- гэта перш за ўсё, дзякуючы толькі асобным беларусам, здольным супраціўляцца абставінам, і другое -- дзякуючы таму агульнаму стану, які называецца дзяржаўная незалежнасьць, якая выпрацоўвае новы тып вольнага думаньня людзей (чаго не было пры маскоўска-савецкім заборы).

У канцы сьнежня 2014-га расейцы прынялі новую агрэсіўную выенную дактрыну, згодна зь якой Расея можа ўводзіць войскі ў тыя краіны, дзе будуць грамадзяне Расеі, якія пажаляцца, што іх там прыцясьняюць. Тут характэрнае дапаўненьне да фашысцкай канцэпцыі "русскій мір", узьведзенае ў закон. Такое заканадаўства фармальна пацьвярджае, што сьвет мае справу з агрэсіўнай дзяржавай. Кампанія антыбеларускага словаблудзтва, што пачалася цяпер ў Расеі, паказвае на пэўныя намеры Масквы.

Цікава, што на працгу дваццаці гадоў унутраннай акупацыі краіны, калі ўзьнікалі геапалітычныя абвастрэньні, то некаторыя маскоўскія дэсідэнты браліся аналізаваць апісваць і нават прадказваць справы ў Беларусі. І ўсе, літаральна ўсе, іхныя апісаньні (зрэшты, як і заходнія) дэманстравалі неразуменьне таго, што адбываецца ў Беларусі.

Напярэдадні Новага году за гэтую тэму ўзяўся добры знаўца пуцінскай Расеі і пранікнёны рускі палітычны публіцыст Андрэй Іларыёнаў. Вынік марны, а разважаньні такія далёкія ад сутнасьці справы і разуменьня лукашызму, што пачынаеш задумвацца, чаму яны, расейцы, ўсе такія аднолькавыя ў падыходзе да нашых праблем. Тым больш, што шмат ўжо напісана і ўсё на паверхні.

Тлумачыцца гэта, відаць, тым, што расейцы ня ёсьць носьбітамі нацыянальнай сьвядомасьці. Імпэрскае ўспрыняцьце дачыненьняў падсьведама штурхае іх на адмаўленьне некарыснай для іх нацыянальнай тэмы, на маскаваньне нацыянальнага канфлікту з рускай імпэрскай агрэсіяй. Гэтыя маскоўскія дэсідэнты падспудна ніколі ня супраць, калі русіфікацыя адбываецца "ціхай сапай" ў мірным рэжыме. Вайна прымушае іх рабіць выбар, але толькі самотныя адзінкі робяць яго не на карысьць імпэрыі. Які выбар зробіць Іларыёнаў, калі Пуцін нападзе на Беларусь, мы пакуль што ня ведаем. Вопыт паказвае, што ў дачыненьні да Беларусі кожны масковец ёсьць імпэрыяліст незалежна ад таго пра што ён кажа -- пра "русскій мір" ці пра дэмакратыю. Рэчаіснасьць апошніх дваццаці трох гадоў пасьля распаду СССР стоадсоткава тое пацьвярджае. Выключэньняў няма.

Трэба ўлічыць, што Беларусь на сёньняшні дзень пры здрадлівай дапамозе Лукашэнкі ўжо, фактычна, ёсьць сістэмна акупаваная расейскімі спэцслужбамі і ваеншчынай. І здраднік народа працягвае дзейнічаць. Практычна, на ўсіх аэрадромах Беларусі ўжо ёсьць рускія самалёты, разьмешчаныя эскадрыльлі і заселеныя рускія ваенныя лётчыкі. Нават у Лідзе, пра якую прапаганда рэжыму пускала людзям пыл у вочы, што там нібыта расейскіх самалётаў і лётчыкаў няма (але яны ёсьць, акупанты разьмешчаны ў гасьціньніцы "Ліда"). Беларусь ціха напаўняюць расейскай ваеншчынай (схема захопу Крыма).

У гэты ж час антыбеларускі рэжым ладзіць розныя шоў з тасаваньнем кадраў ды мафійныя разборкі з экспартам і гандлем. На ўсіх дарогах Беларусі з кожным днём павялічваецца кантроль і назіраньне за машынамі і людзьмі, пашыраецца памежная зона з Украінай, стукацтва становіцца тут прафэсіяй халопаў. У такім становішчы ўжо сёньня неабходныя адпаведныя дзеяньні з боку беларусаў і актыўныя людзі павінны да іх рыхтавацца.

Руская прапаганда і агентура ў журналістыцы з усіх сілаў стараюцца ўвесьці ў сьведамасьць людзей, што сатрап у свсаіх спрэчках з Масквой быццам бы бароніць інтарэсы і суверэнітэт Беларусі (Іларыёнаў якраз патрапіў на гэтую вудачку). Мярзотнасьць такой прапаганды відавочная і ўплывае яна на апалітычных людзей. Сутыкненьні Лукашэнкі з Масквой -- гэта калгасныя спрэчкі за грошы і майно. Яны ня маюць дачыненьня да суверэнітэту і нацыянальных інтарэсаў Беларусі. Суверэнітэт і нацыянальныя пэрспэктывы краіны гэтым жа самым сатрапам і ўсёй сістэмай рэжыму зьнішчаюцца, глумяцца, гнобяцца, здаюцца кожны дзень і падарваныя ад самага пачатку ўсталяваньня акупацыйнай палітыкі. Каб тое бачыць, дастаткова толькі падняць галаву і паглядзець.

 

Пасьля нападу Масквы на Украіну ілюзорная сістэма эўрапэйскай бясьпекі, пабудаваная на дамовах і паперках, а не на суадносінах эканамічнай і ваеннай сілы, перастала існаваць.

Нечаканасьцю для расейцаў (ды-й для ўсіх) сталі патрыятычная самаарганізацыя і супраціў украінцаў перад рускай агрэсіяй і перад пагрозай страты дзяржавы і незалежнасьці Украіны. Нечаканасьцю для расейцаў стала таксама эфэктыўнасьць міжнародных санкцыяў супраць Расеі і пасьпяховасьць міжнароднай палітыкі ў галіне здабычы і гандлю нафтай. Выглядае дзіўным авантурызмам, што краіна, само эканамічнае існаваньне якой пагрунтавана не на прамысловай вытворчасьці і тэхналогіях, а на здабычы і прадажы нафты і газу, стала нападаць на суседзяў і пагражаць вайной Злучаным Штатам Амэрыкі і усяму сьвету. Такая неадэкватная палітыка падобная на паранойю, бо элемэнтарна зразумела, што паніжэньне цаны на нафту паваліць "сыравінную" Расею і ўмацуе прамысловую эканоміку ЗША.

Крах Пуціна і яго лейтэнанцкай стратэгіі вельмі верагодныя (калі хіба Расею зноў не ўратуе Амэрыка і недальнабачная Эўропа). Ў вайне супраць Украіны Пуцін залез у тупік. Шырокі ваенны наступ, які рускія ўвесь час рыхтуюць, робіцца ўсё больш небясьпечным для Масквы ў плане міжнародных антырасейскіх захадаў. Час працуе не на Маскву (калі толькі ўкраінцы не паедуць на перамовы ў Менск і зразумеюць, якая пастка там на іх пастаўлена).

З другога боку тупік Пуціна ва Украіне аслабляе ў расейцаў эйфарыю "крымнашу". А гэта шкодна для рускай улады, якая шукае "посьпеху" і чарговага "крымнашу", бо люмпэн штурхае яе ў плечы.

Што самае небясьпечнае тут, гэта тое, што чарговым "крымнашам" можа стацца Беларусь. Пры дапамрозе Лукашэнкі Масква ўжо шмат падрыхтавала ў Беларусі для анэксіі краіны. Расстаўлены расейскія кадры, захоплена кіраўніцтва войскам, КГБ, важнымі ўстановамі, грамадзтва інфільтравана рускай агентурай, у інфармацыі непадзельнае панаваньне рускай гёбэльсаўшчыны, ёсьць рускія ваенныя базы ў Беларусі, рускія самалёты і г. д. І самае галоўнае -- пункт нумар адзін усёй захопніцкай палітыкі рускага фашызму -- ліквідавана беларуская мова ў афіцыйным ужытку, у навучаньні і ўведзена расейская.

Прыкладна месяц таму пачалася ўжо папярэдняя гёбэльс-падрыхтоўка. Маскоўцы пачалі пісаць і нават ствараць прапагандысцкія фільмы пра быццам бы нацыяналізм у Беларусі, пра русафобію (хаця ніхто іх тут не баіцца), пра заходнюю арыентацыю, пра падтрымку беларусамі ўкраінцаў, пра бел-бандэраўцаў, пра супрацу з гітлераўцамі і г.д. -- увесь набор і ўся лухта, якая нацягваецца дзеля псіхалагічнай апрацоўкі расейскага люмпэна. Навошта тое робіцца можна здагадацца. Расейская палітыка -- зьява вядомая: хлусьня, прапаганда, агрэсія, вайна і зноў хлусьня. Пры захопе Беларусі эйфарыя "крымнашу" мусіла б сягаць у зэніт (120 адсоткаў Пуціну).

Што датычыць узбаламучанага Лукашэнкі, то адзін з варыянтаў апублікаваў нядаўна былы пуцінскі дарадца Глеб Паўлоўскі. Лукашэнку маскоўцы быццам бы зьбіраюцца аб’явіць фашыстам і белбурнацам. (Зразумела, каб можна было прыехаць на танках ратаваць беларускі народ, «каторый издревле нам родной»). Гэта выглядае камічна, але ў Расеі ўжо амаль ўсё камічна, толькі ніхто не сьмяецца. Словам, выпушчана чарговая пуцінская камэдыя-страшылка для свайго васала (каб баяўся), якая сьведчыць, што робіцца ў рускіх галовах. Зразумела, што пасьля захопу Беларусі (калі б тое расейцам удалося) "свой сукін сын" ім ўжо ня будзе патрэбны. Такая дарожка ўсіх здраднікў-прадажнікаў была здаўна ў мангольскай ардзе. (Дарэчы, месца пад сонцам у Беларусі здрадніку, які прадаў краіну, таксама не было б. Фінал аднолькавы.)

Тым часам сэнс рускага словаблудзтва і зьмест расейскіх авантураў мы добра ведаем і разумеем, што за гэтым стаіць. Беларусы мусяць быць збройна падрыхтаваныя да захопніцкага варыянту і спробы анэксіі нашай краіны з боку Расеі. Ў 2002 годзе Пуцін казаў пра тое адкрыта.

Дзьве галоўныя задачы цяпер у беларускім змаганьні перад абліччам магчымай агрэсіі з усходу. Першая -- гэта нацыянальная самаасьвета і паўсюднае сцьвярджэньне беларускай мовы. Мова самая галоўная сіла нацыі. Яна падняла Украіну. Украіна ўжо будзе вялікай і сапраўднай дзяржавай.

Другое -- гэта падрыхтоўка збройнага супраціўленьня расейскаму захопу і агрэсіі. Пакуль што мусіць быць неарганізацыйная структурызацыя грамадзтва (2-3 асобы), накапленьне зброі і інфармацыі пра праціўніка. Бо калі палезе Масква (а яна ўжо лезе), то змагацца з агрэсіяй (гэтак жа, як і ва Украіне) прыдзецца самаму беларускаму народу, кожнаму беларусу і грамадзяніну незалежна ад паходжаньня.

Будзе цяжка. Але істотнае ў тым, што калі маскаль наедзе, то якраз у Беларусі маскоўская арда як імпэрыя знойдзе свой канец. Тут яна спыніць сваё існаваньне (у 90-х ужо адзін раз званочак празваніў). Канец змаганьня з таёжнай імпэрыяй будзе там , адкуль яно пачалося.

Жыве Беларусь!

Вечна жыве!

слава Радзіме!

 

                                                        1 студзеня 2015 г.         Зянон Пазьняк